Wyższa śmiertelność u pacjentów z CTO i STEMI poddawanych pierwotnej PCI

W czasie tegorocznego kongresu ESC zaprezentowano wyniki wskazujące na wyższą śmiertelność długo- i krótkoterminową u pacjentów z przewlekłą okluzją naczynia innego niż dozawałowe poddawanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej z powodu STEMI.

Blisko u połowy pacjentów z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) rozpoznaje się wielonaczyniową chorobę wieńcową, w tym u około 10% chorych występuje przewlekła okluzja (ang. chronic total occlusion – CTO) przynajmniej jednego naczynia niebędącego tętnicą dozawałową. Wcześniejsze doniesienia wskazywały na gorsze krótkoterminowe wyniki leczenia w tej populacji. Brak jest natomiast danych, jaki wpływ przewlekłe okluzje w pozostałych naczyniach mają na rokowanie pacjentów w obserwacji odległej i jak zmienia się on w czasie.

Celem odpowiedzi na powyższe pytanie serbscy badacze postanowili przeanalizować dane z rejestru obejmującego ponad 9500 pacjentów leczonych z powodu zawału serca, a wyniki w czasie ostatniego wirtualnego kongresu ESC zaprezentował Dejan Milasinovic z uniwersytetu w Belgradzie.

W analizowanej populacji u 1253 chorych (13%) podczas angiografii wykonanej z powodu zawału serca STEMI uwidoczniono przewlekłą okluzję w naczyniu innym niż dozawałowe. Mediana czasu obserwacji wynosiła ponad 4 lata. Pierwszorzędowym punktem końcowym była śmiertelność z dowolnej przyczyny. Autorzy wykonali również analizę przeżycia po 30 dniach, a następnie w odstępach rocznych do 5 lat obserwacji.

Obecność CTO w naczyniu innym niż dozawałowe wiązała się z istotnie gorszym wyjściowym profilem ryzyka pacjentów. Chorzy ci byli starsi (64 lata vs. 61 lat), częściej chorowali na cukrzycę (34% vs. 23,8%), niewydolność nerek (10,7% vs. 4,8%), migotanie przedsionków (4,6% vs. 2,9%) oraz mieli niższą funkcję skurczową lewej komory (40% vs. 47%) i dłuższy całkowity czas niedokrwienia (301 min vs. 260 min). U pacjentów tych częściej obserwowano również ostrą niewydolność serca w momencie przyjęcia (28,8% vs. 16,1%).

Śmiertelność całkowita po 5 latach wynosiła 54,6% w grupie pacjentów z CTO w porównaniu z 27,9% wśród chorych bez CTO. Wykazano również, że obecność CTO w naczyniu innym niż dozawałowe jest niezależnym czynnikiem ryzyka śmiertelności 30-dniowej (HR 1,5; CI 1,1-1,9; p = 0,007) oraz długoterminowej w obserwacji 5-letniej (HR 1,6; CI 1,4-1,9; p < 0,001). Analiza śmiertelności w założonych wcześniej punktach czasowych wykazała największy wzrost śmiertelności w tej grupie chorych w czasie pierwszego miesiąca i pierwszego roku, po czym utrzymywała się na stabilnym poziomie podczas dalszej obserwacji.

Podsumowując, na podstawie przedstawionego powyżej badania autorzy konkludują, iż obecność CTO w naczyniu innym niż dozawałowe związana jest z większym ryzykiem zgonu zarówno w obserwacji krótko-, jak i długoterminowej. Ryzyko jest najwyższe w pierwszym roku po zawale, utrzymuje się jednak na stabilnym poziomie w czasie 5-letniej obserwacji.

Do pełnej oceny powyższych wyników wymagane jest jednak odnotowanie kilku niedoskonałości opisanego badania, takich jak jego retrospektywny i obserwacyjny charakter oraz brak danych dotyczących późniejszych prób i skuteczności rewaskularyzacji współistniejących CTO. Możemy jedynie domniemywać, że skuteczna rewaskularyzacja w tej populacji mogłaby poprawić rokowanie, wymaga to jednak oceny w randomizowanym badaniu klinicznym.

Poprzedni Artykuł

Wybrane dane demograficzne i trendy w okresie umieralności z powodu choroby wieńcowej w Polsce; analiza w oparciu o dane z GUS

Następny Artykuł

Pierwszy w Europie skuteczny zabieg przezcewnikowej, przezprzegrodowej implantacji zastawki mitralnej zamocowanej na stelażu umieszczonym w lewym przedsionku

Powiązane Artykuły
Total
0
Share